โอวาทปาติโมกขคาถา
	  สัพพะปาปัสสะ อะการะณัง,
	  การไม่ทำบาปทั้งปวง;
	  
	  กุสะลัสสูปะสัมปะทา,
	  การทำกุศลให้ถึงพร้อม;
	  
	  สะจิตตะปะริโยทะปะนัง,
	  การชำระจิตของตนให้ขาวรอบ;
	  
	  เอตัง พุทธานะสาสะนัง,
	  ธรรม ๓ อย่างนี้ เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย;
	  
	  ขันตี ปะรามัง ตะโป ตีติกขา,
	  ขันติ คือความอดกลั้น เป็นธรรมเครื่องเผากิเลสอย่างยิ่ง;
	  
	  นิพพานัง ปะระมัง วะทันติ พุทธา,
	  ผู้รู้ทั้งหลาย กล่าวพระนิพพานว่า เป็นธรรมอันยิ่ง;
	  
	  นะ หิ ปัพพะชิโต ปะรูปะฆาตี,
	  ผู้กำจัดสัตว์อื่นอยู่ ไม่ชื่อว่าเป็นบรรพชิตเลย;
	  
	  สะมะโณ โหติ ปะรัง วิเหฐะยังโต,
	  ผู้ทำสัตว์อื่นให้ลำบากอยู่ ไม่ชื่อว่าเป็นสมณะเลย;
	  
	  อะนูปะวาโท อะนูปะฆาโต,
	  การไม่พูดร้าย, การไม่ทำร้าย;
	  
	  ปาติโมกเข จะ สังวะโร,
	  การสำรวมในปาติโมกข์;
	   
	  มัตตัญญุตา จะ ภัตตัสมิง,
	  ความเป็นผู้รู้ประมาณในการบริโภค;
	   
	  ปันตัญจะ สะยะนาสะมัง,
	  การนอน การนั่ง ในที่อันสงัด;
	   
	  อะธิจิตเต จะ อาโยโค,
	  ความหมั่นประกอบในการทำจิตให้ยิ่ง;
	  
	  เอตัง พุทธานะสานัง,
	  ธรรมเหล่านี้ เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย.